Załatw publikę i spadaj. W poszukiwaniu Jamesa Browna, amerykańskiej duszy i muzyki soul, książka wydana niedawno przez wydawnictwo Czarne formą trochę przypomina pozycję, którą recenzowałem w tamtym tygodniu, zresztą też z tego samego wydawnictwa. Książki łączy to, że pod płaszczykiem opisywania konkretnych osób i wydarzeń kryje się niezwykły obraz rynku muzycznego, wydawałoby się, minionej już epoki. Ale ciągle fascynującej i takiej, na której dziś można się wzorować.
Już sam podtytuł zdradza, że to rzecz o Jamesie Brownie, królu muzyki soul, który przez wiele lat niepodzielnie piastował ten tytuł. I oczywiście cała fabuła kręci się wokół jego osoby – opisanej przez autora bardzo niejednoznacznie. Z jednej strony mityczny półbóg, z drugiej dziwak z fobiami, a do tego bardzo ciężki w kontaktach ze współpracownikami. Podoba mi się tutaj ta dwuznaczność, bo z jednej strony mamy geniusza, który wywarł ogromny wpływ na współczesną muzykę rozrywkową, a z drugiej normalnego gościa z szeregiem wad. Jak każdy człowiek, nawet jeśli jest niekwestionowaną gwiazdą muzyki.
Drugim bohaterem jest Ameryka i jej klimat w czasach świetności Browna – tu też plus za szczegółowe opisanie rynku i klimatu muzycznego tamtych lat. Tak jak już wspomniałem przy opisywaniu książki Please kill me, zawsze jestem szczęśliwy, gdy tego typu pozycje mają też pierwiastek edukacyjny (zwłaszcza, że ta recenzja jest umieszczona na stronie Akademii Menedżerów Muzycznych). I będę powtarzał do znudzenia – w erze internetu warto sięgać po te „oldschoolowe” metody funkcjonowania w muzyce oraz jej promocji, ponieważ nie dość że są oryginalne, to jak historia pokazuje, skuteczne.
Trzecim i moim ulubionym bohaterem jest sam autor, James McBride, niezwykle dowcipny, trafny w swoich obserwacjach, często ironiczny. Sprawny z niego kronikarz. Załatw publikę i spadaj to bowiem nie klasyczna biografia, to niezwykły reportaż – zarówno dla ludzi z branży (do znudzenia – wątek edukacyjny) jak dla tych, którzy chcą sięgnąć po dobrą lekturę.
peka